ผมชื่อสนUFABETมีอาชีพขับวินมอเตอร์ไซร์รับจ้างแถบถนนหนทางพระราม2 ซอกซอยอะไรผมไม่ขอบอกครับผม ประเดี๋ยวมีคนรู้จักกันขึ้นมาละโชคร้ายตายเลย ความเป็นจริงแล้วการขับวินมันก็ไม่ใช้อาชีพหลักของผมหรอกครับผม อันที่จริงแล้วอาชีพหลักของผมก็คือการปลดปล่อยเงินกู้ยืม ส่วนการขับวินนะมันเป็นงานที่ทำในเวลาว่างของผม ผมถูกใจขับวินรับส่งผู้โดยสาร ผมจะเลือกรับเฉพาะเพศหญิงผู้หญิงงามๆเพราะเหตุไรผมถึงเลือกได้หรอขอรับ ก็พวกที่ขับวินทุกคนนะมันเป็นลูกน้องของผมทั้งหมดละครับ เพียงพอมีผู้หญิงงามๆมันก็จะให้มาขึ้นรถผม อย่างว่าละครับ คนมันมีเงินจะทำอะไรก็ได้สบายอยู่แล้ว เข้าเนื้อหากันเลยดีมากกว่า วันนั้น... เอ...แล้ววันนั้นมันเป็นวันไหนหว่า ผมก็จำไม่ได้ซะแล้ว ตกลงว่าวันนั้น ซึ่งก็คือวันนั้นนั้นละ วันนั้นเครือญาติผมโทรมาหาบอกมีเรื่องมีราวจะคุยด้วย ให้มาหาที่บ้านติดธุระด่วนให้มาหาหน่อย รวมทั้งวางสายโทรศัพท์ไป.... ผมละเบื่อกับพี่น้องผมคนนี้จริงๆโทรมาทีไรก็คงจะไม่พ้นเรื่องเงินๆทองคำๆอีกนั้นละ พี่น้องผมคนนี้เป็นสตรีมีชื่อว่าแหม่ม ถูกใจโทรมายืมเงิน อย่างว่าละผมมีอาชีพปลดปล่อยเงินกู้ยืม พวกเครือญาติๆก็ชอบมายืมเงินผมสวิงกิ้งเสมอๆส่วนแหม่มนั้นผมก็ให้ไปหลายทีแล้ว โดยที่มิได้คิดดอกเบี้ยคุณก็ขอบอกขอบคุณแล้วกล่าวว่าจะหามาจ่ายคืนแน่ๆ แม้กระนั้นจนแล้วจนรอดแหม่มก็ยังหามาคืนผมมิได้ซักคราว วันนี้ไม่รู้เรื่องจะให้ไปพบเพราะอะไร สงสัยอาจคิดจะยืมเงินอีกแน่นอนผมคิดไปเซ็งไป เอาวะเผื่อจะได้เงินคืนบ้าง ผมขึ้นขี่มอเตอร์ไซร์คู่ชีพไปบ้านแหม่ม ผมหยุดรถยนต์มอเตอร์ไซร์ไว้หน้าบ้าน รวมทั้งเดินเข้าไปหาแหม่ม “ยังไงแหม่มเมื่อไรจะคืนเงินที่ยืมพี่ไปซักครั้งละนี้มันก็นานแล้วนะ
” ผมบอกขณะเดินเข้าไปหาแหม่มที่ปัจจุบันนี้นั้งหน้าซีดอยู่บนโซฟา อาจไม่นึกว่าผมจะทวงเงิน
“โถ...พี่สน ในขณะนี้หนูยังหารายได้มาคืนพี่มิได้เลย อีกอย่างรถยนต์หนูมันก็ดันมาเสียอีก หนูจะต้องเอาเงินไปจ่ายค่าซ่อมแซมรถยนต์ ไอ้ผู้ครอบครองอู่มันก็คิดค่าซ่อมแซมรถยนต์ซะแพง ไหนจะลูกๆหนูอีกมันก็กินกันเก่งจะตายเงินก็ใช้กันเก่งไม่ทราบช่วยแม่มัธยัสถ์เลย อย่างไรพี่ก็ช่วยหนูหน่อยละกันนะ พี่สน
“มิได้หรอกแหม่ม อย่างไรพี่ก็จำเป็นต้องเอาเงินคืนให้ได้ อีกอย่างลูกๆของแหม่ม ถึงมันจะใช้เงินกันเก่งมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่ ก็แหม่มไม่ทราบสังสอนลูกของแหม่มเอง” ผมบอกให้คุณได้คิด เพราะว่าคุณตามใจลูกอย่างมาก
“พี่สน หนูยังไม่มีจริงๆนะ ถือซะว่าปลดปล่อยลูกนกลูกปลาเหอะนะ” คุณกล่าวด้วยบริเวณใบหน้าอันโศกเศร้า
“เอ้อๆเอาละ เรื่องเงินที่ยืมไปนะพี่ยังไม่ทวงก็ได้ แล้วที่โทรเรียกพี่มาหานะมีเรื่องมีราวอะไรละ”
“เอ้อ...พี่สถานีตำรวจ...หนู....เอ้อ...เป็นหนูต้องการจะยืมเงินพี่สนUFABETอีกซัก1หมื่นนะจะ” ผมคิดไว้แล้วเชียว แต่ยังไงซะวันนี้ผมก็น่าจะไม่ให้คุณยืมเงินอีกแน่นอน
“พี่คงจะให้มิได้หรอกแหม่ม เงินที่ยืมพี่ไปมันก็หลายหมื่นอยู่ แหม่มยังหามาคืนให้พี่มิได้ นี้ยังจะมายืมเพิ่มเติมหมื่นพี่อาจให้มิได้หรอก” ผมตอบไม่ยอมรับไป เพราะว่าทราบว่าถ้าหากให้คุณยืมไปอีกก็น่าจะมิได้คืนแน่นอน
“โถ่พี่สนช่วยหนูหน่อยนะ หนูต้องหาเงินไปจ่ายค่าซ่อมแซมรถยนต์นะพี่สนนะ ถ้าเกิดมิได้เงินไอ้ผู้ครอบครองอู่มันก็ไม่ยินยอมคืนรถยนต์ อย่างไรพี่ก็ช่วยหนูหน่อยละกันนะ” แหม่มกล่าวไป น้ำตาก็คลอเบ้าแต่ว่ามันก็มิได้ทำให้ผมใจอ่อนแต่ว่าอย่างได เนื่องจากUFABETว่าผมก็ช่วยคุณมาหลายต่อบ่อยแล้ว
“นะพี่ช่วยหนูหน่อยเถิด”.....